فوروزماید در درمان آسیت ناشی از سیروز کبدی و انواع ادم ( ازجمله محیطی، ریوی) کاربرد دارد.
مصرف در کودکان: در درمان ادم و ایجاد دیورز کاربرد دارد.
مصرف در سالمندان: کاربرد دارو در جمعیت سالمند همانند بزرگسالان میباشد لیکن دوز شروع آن کمتر است.
-راهنمایی عمومی بیمار:
این دارو برای بیماری فعلی شما تجویز شده است، لذا از مصرف آن در موارد مشابه و یا توصیه آن به دیگران خودداری نمایید.
مقدار صحیح مصرف دارو: - بسته به نوع پاسخ شما به درمان، پزشك ممكن است دوز بالاتر يا پايينترى را تجويز كند. - از مصرف مقادير بيشتر از دستور پزشك خوددارى كنيد. مقدار مصرف دارو را پزشک تعیین می کند، ولی مقدار مصرف معمول این دارو به شرح زیر است: بزرگسالان: - در آسیت ناشی از سیروز کبدی: دوز شروع 40 میلیگرم روزانه میباشد؛ دوز تجویزی میبایست هر 3 تا 5 روز براساس پاسخ درمانی و تحمل بیمار تنظیم گردد، بیشترین دوز تجویزی در طول روز 160 میلیگرم میباشد. - در انواع ادم (ازجمله ریوی، محیطی): دوز شروع 20 تا 40 میلیگرم روزانه، سپس در صورت نیاز، تنظیم دوز دارو میبایست تا رسیدن به پاسخ موثر درمانی ادامه یابد؛ در صورتی که دوز شروع دارو، منجر به دیورز نگردد، دوز قبلی میبایست دو برابر گردد، این روند تا رخداد دیورز ادامه مییابد، حداکثر دوز تجویزی با هدف جلوگیری از ایجاد مسمومیت دارویی 600 میلیگرم روزانه میباشد. - در ادم مقاوم یا افزایش حاد بار قلب همراه با عدم توان قلب در پمپاژ خون در بیمارانی که از دیورتیکهای حلقوی خوراکی استفاده میکنند: ابتدا در تزریق وریدی 1 تا 5/2 برابر دوز کلی خوراکی نگهدارنده بهصورت بولوس یا متناوب تجویز شده و سپس تنظیم دوز تا رسیدن به پاسخ درمانی مطلوب انجام میگردد. - در انفوزیون پیوسته که می تواند برای بیمارانی که به درمان بولوس پاسخ دادهاند در نظر گرفته شود: بیماران با eGFR ≥30 mL/minute/1.73 m2: ابتدا 5 میلیگرم در ساعت، در صورت کافی نبودن پاسخ به دیورتیک، دوز بولوس تکرار و انفوزیون پیوسته به صورت 10 میلیگرم در ساعت در نظر گرفته شود، در صورت نیاز به همین منوال دوز بولوس تکرار و سرعت انفوزیون پیوسته تا 40 میلیگرم در ساعت افزایش یابد. بیماران با eGFR <30 mL/minute/1.73 m2: ابتدا 20 میلیگرم در ساعت، در صورت کافی نبودن پاسخ به دیورتیک، دوز بولوس تکرار و انفوزیون پیوسته تا 40 میلیگرم در ساعت افزایش یابد.
مصرف در نوزادان،کودکان و نوجوانان: - در ادم و ایجاد دیورز در شرایط حاد: تجویز متناوب دارو با دوز شروع 2 میلیگرم بر کیلوگرم تک دوز، در صورت موثر نبودن دوز شروع، میتوان هر 6 تا 8 ساعت 1 تا 2 میلیگرم بر کیلوگرم به دوز قبلی اضافه کرد، بیشترین مقدار تجویز دارو در هر دوز 6 میلیگرم برکیلوگرم میباشد. - دوز نگهدارنده در شرایط مزمن: ابتدا 5/0 تا 2 میلیگرم بر کیلوگرم در هر دوز هر 6 تا 12 ساعت، در صورت موثر نبودن دوز آغازین، 1 میلیگرم بر کیلوگرم به دوز قبلی اضافه گردد؛ بیشترین مقدار دوز تجویزی در طول روز 6 میلیگرم بر کیلوگرم میباشد. - نحوه مصرف دارو در بیماران کلیوی: در نارسایی حاد کلیوی دوز 1 تا 3 گرم در روز جهت دریافت پاسخ مطلوب ممکن است به کار رود؛ مصرف دارو در وضعیت اليگوري (ادرار كمتر از 400 ميلي ليتر در روز) توصیه نمیشود. - نحوه مصرف دارو در بیماران کبدی: با توجه با کاهش اثرات مربوط به دفع سدیم ادرار و افزایش حساسیت نسبت به بروز هایپوکالمی و کاهش حجم مایعات در بیماران سیروزی، ضروریست اثرات دارو بهخصوص در دوزهای بالای تجویزی مورد پایش قرار گیرد.
نحوه صحیح مصرف دارو: - تزریق مستقیم وریدی رقیق نشدهی دارو با سرعت 20 تا 40 میلیگرم در دقیقه انجام گردد، در دوزهای بالای 160 میلیگرم، دارو باید از طریق انفوزیون کوتاه مدت با حداکثر سرعت 4 میلیگرم در دقیقه تزریق شود، عدم رعایت سرعت ذکر شده ریسک سمیت شنوایی را افزایش میدهد. - انفوزیون مداوم بهصورت 24 ساعته نیز میتواند در نظر گرفته شود. - برای رقیق کردن دارو جهت انجام انفوزیون، میتوان از محلول نرمال سالین (سدیم کلراید 0.9 درصد) ، دکستروز 5 درصد و رینگر لاکتات استفاده نمود.
منع مصرف دارو: - حساسیت بیش از حد به فوروزماید، سولفونامید یا هر یک از اجزا فرمولاسیون. - آنوری( دفع ادرار كمتر از 400 ميليليتر در روز).
هشدارها/احتیاطات: - استفادهی بیشاز مقدار توصیه شدهی دارو میتواند منجر به کاهش شدید حجم مایعات بدن و الکترولیتهای خون گردد که برای سلامت بیمار خطرناک است، درصورت بروز، میبایست نسبت به تنظیم الکترولیتها، تصحیح دوز و مراقبتهای درمانی مورد نیاز اقدام نمود. - قبل از شروع درمان با فوروزماید میبایست میزان الکترولیتهای خون مورد پایش قرار گیرد و در صورت وجود هرگونه کمبود بهخصوص هایپوکالمی(کاهش پتاسیم خون)، ضروریست به منظور جلوگیری از وقوع عوارض قلبی عروقی همچون آریتمی، ابتدا نسبت به اصلاح آن اقدام و سپس دارودرمانی آغازگردد. - در بیماران مبتلا به سیروز، عدم اصلاح الکترولیتها و تعادل اسید و باز، قبل از شروع درمان با فوروزماید، میتواند منجر به انسفالوپاتی کبدی گردد. - در طول درمان با فوروزماید و به منظور جلوگیری از بروز سمیت کلیوی، ضروریست عملکرد کلیوی بیمار مورد پایش قرار گیرد. - در بیماران مبتلا به هایپرپلازی پروستات به دلیل افزایش حجم ادرار احتمال احتباس ادرار افزایش مییابد. - با توجه امکان بروز افت فشارخون وضعیتی در شروع مصرف دارو، بیمار می بایست احتیاط لازم را در تغییر وضعیت از حالت نشسته به ایستاده رعایت کرده و از برخاستن ناگهانی پرهیز نماید. - فوروزماید، پتانسیل ایجاد عارضهی حساسیت به نور را داراست، بنابراین در صورت بروز علائم حساسیت به نور از جمله قرمزی یا التهاب پوست، ضروریست مراقبت های لازم همچون استفاده از کرم های ضدآفتاب و پوشش مناسب در مواجهه با نور صورت پذیرد. - فوروزماید در دوزهای بالاتر از 80 میلیگرم در روز میتواند منجر به افزایش گذرا و در ادامه کاهش کلی هورمونهای تیروئیدی شود. - فوروزماید میتواند منجر به تشدید یا فعال شدن نوع خاصی از بیماری لوپوس(Systemic Lupus Erythematosus) شود. - این دارو ممکن است منجر به تغییرات قند خون در بیماران دیابتی شود.
مصرف در بارداری و شیردهی: صرفا تحت نظر پزشک متخصص استفاده شود. مطالعات انسانی حاکی از ریسک پایین استفاده از فوروزماید در دوران بارداری است. رشد جنین در طول مصرف فوروزماید میبایست مورد پایش قرار گیرد. درمان ادم ناشی از نارسایی مزمن قلب در بیماران باردار همانند بیماران عادی است، لیکن استفاده از دیورتیکها در دوران بارداری به دلیل امکان کاهش جریانخون جفت باید با احتیاط فروان و تحت نظر پزشک متخصص صورت پذیرد. فوروزماید در شیر ترشح میشود، در دوران شیردهی ضروریست احتیاط لازم در صورت استفاده از دوزهای بالای فوروزماید به دلیل امکان کاهش حجم شیر صورت پذیرد.
عوارض جانبی دارو: هر دارو به موازات اثرات درمانی ممکن است منجر به بروز برخی عوارض ناخواسته شود، اگرچه همه این عوارض در یک فرد دیده نمی شود اما در صورت بروز هر مشکلی به پزشک خود مراجعه نمایید. میزان شیوع عوارض دارویی در فوروزماید مشخص نگردیده است لیکن برخی از این عوارض عبارتند از: افت فشارخون وضعیتی، ترومبوفلبیت، سرگیجه، ورتیگو، سردرد، اریتم مولتیفورم، درماتیت اکسفولیاتیو، خارش، حساسیت به نور، سندرم استیون جانسون، کهیر، دفع گلوکز در ادرار، افزایش قند خون، افزایش اسید اوریک ادرار، افزایش کلسترول خون، افزایش تریگلیسیرید خون، کماشتهایی، یبوست، اسهال، تحریک معده، تهوع و استفراغ، پانکراتیت، گرفتگی (اسپاسم) مثانه، آگرانولوسیتوز، کمخونی، ائوزینوفیلی، لوکوپنی، ترومبوسیتوپنی، انسفالیت کبدی، افزایش آنزیمهای کبدی، آنافیلاکسی، شوک آنافیلاکسی، گرفتگی عضلانی، ضعف، تاریدید، تینیتوس، نفریت بینابینی، تب.
در صورت مصرف اتفاقی بیش از مقدار توصیه شده، سریعاً با پزشک یا دکتر داروساز خود مشورت نمایید و در صورت لزوم به مرکز درمانی مراجعه کنید.
تداخلات دارویی: اگر داروهای زیر را مصرف میکنید قبل از مصرف این دارو حتماً با پزشک یا دکتر داروساز مشورت نمایید: - مصرف فوروزماید با داروهای کلرال هیدرات و دسموپرسین توصیه نمیگردد. - در مصرف فوروزماید با داروهای زیر با احتیاط صورت پذیرد: آلوپورینول، آمینوگلیکوزیدها، آمفتامینها، ACEI، داروهای ضددیابت، داروهای آنتیسایکوز، باربیتورات ها، بریمونیدین، گلیکوزیدهای قلبی، سفتی زوکسیم، سیسپلاتین، کورتیکواستروئیدها، سیکلوسپورین، دولوکستین، داروهای کاهندهی فشارخون، لوودوپا، لیتیم، متوتروکسات، متیلفنیدات، نیکوراندیل، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی، آگونیستهای اوپیوئیدی، پنتوکسی فیلین، فنیتوئین، مهارکنندههای فسفودیاستراز-5، ریسپریدون، سالیسیلاتها، سوکرالفیت، توپیرامات، یوهیمبین.
فارماكوديناميک دارو (مکانیسم اثر): فوروزماید از دسته داروهای دیورتیک حلقوی است؛ در ابتدا با مهار بازجذب سدیم و کلر در بخش بالاروندهی لولهی هنله و توبولهای دور و نزدیک کلیوی و سپس تداخل با سیستم انتقالدهندهی همزمان متصل به یون کلر (chloride-binding cotransport) منجر به ایجاد اثرات دفع سدیم در ادرار (ناتریوز) و به دنبال آن دفع آب میگردد.
عملکرد فارماکوکینتیک دارو: شروع اثر فرم تزریقی در عرض چند دقیقه رخ می دهد و اوج اثر بعد از گذشت 30 دقیقه اتفاق میافتد. شروع اثر فوروزماید در تجویز خوراکی 30 تا 60 دقیقه پس از مصرف و پیک اثر آن پس از گذشت 1 الی 2 ساعت رخ میدهد. زمان اثرگذاری دارو 6 تا 8 ساعت، میزان اتصال آن به پروتئینهای پلاسما 91% تا 99%، متابولیسم دارو کبدی و نیمهعمر حذف آن در بیماران با عملکرد عادی کلیوی 5/0 تا 2 است، دفع دارو در مصرف خوراکی 50 % از طریق ادرار و مابقی از طریق مدفوع میباشد.
شرايط نگهدارى دارو: - دارو را دور از دسترس اطفال نگهدارى نماييد. - از مصرف داروهاى تاريخ گذشته خوددارى كنيد. - دارو را در دماى محيط )زير٣٠ درجه سانتيگراد)و به دور از نور و رطوبت نگهدارى كنيد.