مقدار صحیح مصرف دارو:
- بسته به نوع پاسخ شما به درمان، پزشك ممكن است دوز بالاتر يا پايين­ترى را تجويز كند.
- از مصرف مقادير بيشتر از دستور پزشك خوددارى كنيد.
مقدار مصرف دارو را پزشک تعیین می کند، ولی مقدار مصرف معمول این دارو به شرح زیر است:
بزرگسالان:
- در آسیت ناشی از سیروز کبدی: دوز شروع  40 میلی­گرم روزانه می­باشد؛ دوز تجویزی می­بایست هر 3 تا 5 روز بر ­اساس پاسخ درمانی و تحمل بیمار تنظیم گردد، بیشترین دوز تجویزی در طول روز 160 میلی­گرم می­باشد.
- در انواع ادم (از جمله ریوی، محیطی): دوز شروع 20 تا 40 میلی­­گرم روزانه، سپس در صورت نیاز، تنظیم دوز دارو می­بایست تا رسیدن به پاسخ موثر درمانی ادامه یابد؛ در صورتی که دوز شروع دارو، منجر به دیورز نگردد، دوز قبلی می­بایست دو­ برابر گردد، این روند تا رخداد دیورز ادامه می­یابد، حداکثر دوز تجویزی با هدف جلوگیری از ایجاد مسمومیت دارویی 600 میلی­گرم روزانه می­باشد.
- در ادم مقاوم یا افزایش حاد بار قلب همراه با عدم توان قلب در پمپاژ خون در بیمارانی که از دیورتیک­های حلقوی خوراکی استفاده می­کنند: ابتدا در تزریق وریدی 1 تا 5/2 برابر دوز کلی خوراکی نگه­دارنده به­صورت بولوس یا متناوب تجویز شده و سپس تنظیم دوز تا رسیدن به پاسخ درمانی مطلوب انجام می­گردد­.               
- در انفوزیون پیوسته که می تواند برای بیمارانی که به درمان بولوس پاسخ داده­اند در نظر گرفته شود:
بیماران با eGFR ≥30 mL/minute/1.73 m2: ابتدا 5 میلی­گرم در ساعت، در صورت کافی نبودن پاسخ به دیورتیک، دوز بولوس تکرار و انفوزیون پیوسته به ­صورت 10 میلی­گرم در ساعت در نظر گرفته شود، در صورت نیاز به همین منوال دوز بولوس تکرار و سرعت انفوزیون پیوسته تا 40 میلی­گرم در ساعت افزایش یابد.
بیماران با eGFR <30 mL/minute/1.73 m2: ابتدا 20 میلی­گرم در ساعت، در صورت کافی نبودن پاسخ به دیورتیک، دوز بولوس تکرار و انفوزیون پیوسته تا 40 میلی­گرم در ساعت افزایش یابد.
 
   
 
مصرف در نوزادان،کودکان و نوجوانان:
- در ادم و ایجاد دیورز در شرایط حاد: تجویز متناوب دارو با دوز شروع 2 میلی­گرم بر کیلوگرم تک ­دوز، در صورت موثر نبودن دوز شروع، می­­توان هر 6 تا 8 ساعت 1 تا 2 میلی­گرم بر کیلوگرم به دوز قبلی اضافه کرد، بیشترین مقدار تجویز دارو در هر دوز 6 میلی­گرم بر کیلوگرم می­باشد.
- دوز نگه­دارنده در شرایط مزمن: ابتدا 5/0 تا 2 میلی­گرم بر کیلوگرم در هر دوز هر 6 تا 12 ساعت، در صورت موثر نبودن دوز آغازین، 1 میلی­گرم بر کیلوگرم به دوز قبلی اضافه گردد؛ بیشترین مقدار دوز تجویزی در طول روز 6 میلی­گرم بر کیلوگرم می­باشد.   
 - نحوه مصرف دارو در بیماران کلیوی: در نارسایی حاد کلیوی دوز 1 تا 3 گرم در روز جهت دریافت پاسخ مطلوب ممکن است به کار رود؛ مصرف دارو در وضعیت اليگوري (ادرار كمتر از 400 ميلي ليتر در روز) توصیه نمی­شود.
- نحوه مصرف دارو در بیماران کبدی: با توجه با کاهش اثرات مربوط به دفع سدیم ادرار و افزایش حساسیت نسبت به بروز هایپوکالمی و کاهش حجم مایعات در بیماران سیروزی، ضروریست اثرات دارو  به­خصوص در دوزهای بالای تجویزی مورد پایش قرار گیرد.
 
نحوه صحیح مصرف دارو:
- تزریق مستقیم وریدی رقیق ­نشده­ی دارو با سرعت 20 تا 40 میلی­گرم در دقیقه انجام گردد، در دوزهای بالای 160 میلی­گرم، دارو باید از طریق انفوزیون کوتاه ­مدت با حداکثر سرعت 4 میلی­گرم در دقیقه تزریق شود، عدم رعایت سرعت ذکر شده ریسک سمیت شنوایی را افزایش می­دهد.  
- انفوزیون مداوم به­صورت 24 ساعته نیز می­تواند در نظر گرفته شود.
- برای رقیق کردن دارو جهت انجام انفوزیون، می­توان از محلول نرمال سالین (سدیم کلراید 0.9 درصد) ، دکستروز 5 درصد و رینگر لاکتات استفاده نمود.
 
منع مصرف دارو:
- حساسیت بیش از حد به فوروزماید، سولفونامید یا هر یک از اجزا فرمولاسیون.
- آنوری( دفع ادرار كمتر از 400 ميلي­ليتر در روز).
 
هشدارها/احتیاطات:
- استفاده­ی بیش­از مقدار توصیه­ شده­ی دارو می­تواند منجر به کاهش شدید حجم مایعات ­بدن و الکترولیت­های خون گردد که برای سلامت بیمار خطرناک است، در­صورت بروز، می­بایست نسبت­ به تنظیم الکترولیت­ها، تصحیح دوز و مراقبت­های درمانی مورد نیاز اقدام نمود.
- قبل از شروع درمان با فوروزماید می­بایست میزان الکترولیت­های خون مورد پایش قرار گیرد و در صورت وجود هر­گونه کمبود به­خصوص هایپوکالمی(کاهش پتاسیم خون)، ضروریست به ­منظور جلوگیری از وقوع عوارض قلبی ­عروقی همچون آریتمی، ابتدا  نسبت به اصلاح آن اقدام و سپس دارودرمانی آغاز گردد.
- در بیماران مبتلا به سیروز، عدم اصلاح الکترولیت­ها و تعادل اسید و باز، قبل از شروع درمان با فوروزماید، می­تواند منجر به انسفالوپاتی کبدی گردد.   
- در طول درمان با فوروزماید و به منظور جلوگیری از بروز سمیت کلیوی، ضروریست عملکرد کلیوی بیمار مورد پایش قرار گیرد.
- در بیماران مبتلا به هایپرپلازی پروستات به دلیل افزایش حجم ادرار احتمال احتباس ادرار افزایش می­یابد.
- با توجه امکان بروز افت فشار­خون وضعیتی در شروع مصرف دارو، بیمار می بایست احتیاط لازم را در تغییر وضعیت از حالت نشسته به ایستاده رعایت کرده و از برخاستن ناگهانی پرهیز نماید.
- فوروزماید، پتانسیل ایجاد عارضه­­ی حساسیت به نور را داراست، بنابراین در صورت بروز علائم حساسیت به نور از جمله قرمزی یا التهاب پوست، ضروریست مراقبت های لازم همچون استفاده از کرم ­های ضدآفتاب و پوشش مناسب در مواجهه با نور صورت پذیرد.
- فوروزماید در دوزهای بالاتر از 80 میلی­گرم در روز می­تواند منجر به افزایش گذرا و در ادامه کاهش کلی هورمون­های تیروئیدی شود.
- فوروزماید می­تواند منجر به تشدید یا فعال شدن نوع خاصی از بیماری لوپوس(Systemic Lupus Erythematosus) شود. 
- این دارو ممکن است منجر به تغییرات قند خون در بیماران دیابتی شود.
     
مصرف در بارداری و شیردهی:
صرفا تحت نظر پزشک متخصص استفاده شود.
مطالعات انسانی حاکی از ریسک پایین استفاده از فوروزماید در دوران بارداری است. رشد جنین در طول مصرف فوروزماید می­بایست مورد پایش قرار گیرد. درمان ادم ناشی از نارسایی مزمن قلب در بیماران باردار همانند بیماران عادی است، لیکن استفاده از دیورتیک­ها در دوران بارداری به دلیل امکان کاهش جریان­خون جفت باید با احتیاط فروان و تحت ­نظر پزشک متخصص صورت پذیرد.   
فوروزماید در شیر ترشح می­شود، در دوران شیردهی ضروریست احتیاط لازم در صورت استفاده از دوزهای بالای فوروزماید به دلیل امکان کاهش حجم شیر صورت پذیرد.
 
عوارض جانبی دارو:
هر دارو به موازات اثرات درمانی ممکن است منجر به بروز برخی عوارض ناخواسته شود، اگرچه همه این عوارض در یک فرد دیده نمی شود اما در صورت بروز هر مشکلی به پزشک خود مراجعه نمایید.
میزان شیوع عوارض دارویی در فوروزماید مشخص نگردیده ­است لیکن برخی از این عوارض عبارتند از: افت فشار­­خون وضعیتی، ترومبوفلبیت، سرگیجه، ورتیگو، سردرد، اریتم مولتی­فورم، درماتیت اکسفولیاتیو، خارش، حساسیت به نور، سندرم استیون جانسون، کهیر، دفع گلوکز در ادرار، افزایش قند­ خون، افزایش اسید ­اوریک ادرار، افزایش کلسترول­ خون، افزایش تری­گلیسیرید خون، کم­اشتهایی­، یبوست، اسهال، تحریک معده، تهوع و استفراغ، پانکراتیت، گرفتگی (اسپاسم) مثانه، آگرانولوسیتوز، کم­خونی، ائوزینوفیلی، لوکوپنی، ترومبوسیتوپنی، انسفالیت کبدی، افزایش آنزیم­های کبدی، آنافیلاکسی، شوک آنافیلاکسی،                 گرفتگی عضلانی، ضعف، تاری­دید، تینیتوس، نفریت بینابینی، تب.
 
در صورت مصرف اتفاقی بیش از مقدار توصیه شده، سریعاً با پزشک یا دکتر داروساز خود مشورت نمایید و در صورت لزوم به مرکز درمانی مراجعه کنید.
 
تداخلات دارویی:
اگر داروهای زیر را مصرف می‌کنید قبل از مصرف این دارو حتماً با پزشک یا دکتر داروساز مشورت نمایید:
- مصرف فوروزماید با داروهای کلرال هیدرات و دسموپرسین توصیه نمی­گردد.
- در مصرف فوروزماید با داروهای زیر با احتیاط صورت پذیرد:
آلوپورینول، آمینوگلیکوزیدها، آمفتامین­ها، ACEI، داروهای ضد­دیابت، داروهای آنتی­سایکوز، باربیتورات ­ها، بریمونیدین، گلیکوزیدهای قلبی، سفتی زوکسیم، سیس­پلاتین، کورتیکواستروئیدها، سیکلوسپورین، دولوکستین، داروهای کاهند­ه­ی فشارخون، لوودوپا، لیتیم، متوتروکسات، متیل­فنیدات، نیکوراندیل، داروهای ضدالتهاب غیر­استروئیدی، آگونیست­های اوپیوئیدی، پنتوکسی ­فیلین، فنی­توئین، مهارکننده­های فسفودی­استراز-5، ریسپریدون، سالیسیلات­ها، سوکرالفیت، توپیرامات، یوهیمبین.
 
فارماكوديناميک دارو (مکانیسم اثر):
فوروزماید از دسته داروهای دیورتیک­ حلقوی است؛ در ابتدا با مهار باز­جذب سدیم و کلر در بخش بالا­رونده­ی لوله­ی هنله و توبول­های دور و نزدیک کلیوی و سپس تداخل با سیستم انتقال­دهنده­ی همزمان متصل به یون کلر                                    (chloride-binding cotransport) منجر به ایجاد اثرات دفع سدیم در ادرار (ناتریوز) و به دنبال آن دفع آب می­گردد­.   
  
عملکرد فارماکوکینتیک دارو:
شروع اثر فرم تزریقی در عرض چند دقیقه رخ می دهد و اوج اثر بعد از گذشت 30 دقیقه اتفاق می­افتد.
شروع اثر فوروزماید در تجویز خوراکی 30 تا 60 دقیقه پس­ از مصرف و پیک اثر آن پس از گذشت 1 الی 2 ساعت رخ می­دهد. زمان اثرگذاری دارو 6 تا 8 ساعت، میزان اتصال آن به پروتئین­های پلاسما 91% تا 99%، متابولیسم دارو کبدی و نیمه­عمر حذف آن در بیماران با عملکرد عادی کلیوی 5/0 تا 2 است، دفع دارو در مصرف خوراکی 50 % از طریق ادرار و مابقی از­ طریق مدفوع می­باشد.
 
شرايط نگه­دارى دارو:
- دارو را دور از دسترس اطفال نگه­دارى نماييد.
- از مصرف داروهاى تاريخ گذشته خوددارى كنيد.
- دارو را در دماى محيط )زير٣٠ درجه سانتي­گراد) و به دور از نور و رطوبت نگه­دارى كنيد.